ரயிலின் நண்பர்கள் – 6

“பாரு! அந்த சிவப்பு ஸ்வெட்டர் போட்ட பையனை இன்னும் காணல” என்றாள் ஃபிலிஸ்.

“அங்கிருந்து வெளியே போக வேறு ஏதாவது வழி இருக்குமோ?” என்றான் பீட்டர்.

“உள்ளே போறதுக்கு ஒரு வழி, வெளியே வர்றதுக்கு ஒரு வழி தான் சுரங்கத்தில் இருக்கு. ரெண்டு வழிகளையுமே இப்ப நாம பாத்துக்கிட்டு தான் இருக்கோம்” என்றாள் ராபர்ட்டா.

அப்போது தூரத்தில் ரயில் வரும் சத்தம் கேட்டது. அடுத்த சில நிமிடங்களில் அது சுரங்க பாதைக்குள் தான் நுழையும்.

“ஐயையோ! அவன் எதுவும் ஆபத்தில் மாட்டியிருப்பானோ? உள்ளே போய் பார்க்கலாமா? ரொம்ப நேரம் ஆச்சு. சுரங்கத்துக்குள்ளே தண்டவாளம் தவிர ஒதுங்கி நிற்கிறதுக்கு வேற இடமே இருக்காது. ரயில் வந்துட்டா நிச்சயமா அவனுக்கு ஆபத்து” என்றான் பீட்டர்.

“கண்டிப்பாப் போகணும்! வாங்க போவோம்” என்று மூவரும் சுரங்கத்திற்குள் சென்றனர். அவர்கள் எதிர்பார்த்தபடியே அந்தச் சிறுவன் அங்கே மயங்கிக் கிடந்தான். தண்டவாளத்தில் அவனுடைய கால் சிக்கி, தவறி விழுந்திருந்தான்.

“பாருங்க, அவனுக்கு சுயநினைவேயில்லை. கால் வேற வீங்கியிருக்கு. எலும்பு உடைஞ்சிருக்கும்னு நினைக்கிறேன்” என்றான் பீட்டர்.

“அச்சோ இப்ப என்ன பண்றது? நம்ம கைல தண்ணி கூட இல்லையே! இருந்தால் இவனோட முகத்தில் தெளிக்கலாம்” என்று ஃபிலிஸ் கேட்க,

“என்கிட்ட கொஞ்சம் பால் இருக்கு. வெளியே போற நேரம் பசியெடுத்தா சாப்பிட்டுக்கோங்கன்னு சொல்லி அம்மா கொடுத்து விட்டாங்க” என்று தன்னுடைய கைப்பையில் இருந்து பால் அடங்கிய குடுவையை எடுத்தாள் ராபர்ட்டா.

 கொஞ்சம் பாலை எடுத்து முகத்தில் தெளிக்கவும் அந்தச் சிறுவன் லேசாகக் கண் விழித்தான்.

“பயப்படாதே! நாங்க உன்னைக் கூட்டிட்டுப் போய் பத்திரமா வெளியே விடுறோம். இப்ப கொஞ்ச நேரத்துல டிரெயின் வந்துடும். இங்கே சுரங்கப் பாதைக்கு உள்ளேயே இருக்க முடியாது” என்றபடி மூன்று பேரும் சேர்ந்து அந்தச் சிறுவனைத் தூக்கி சுரங்கப்பாதைக்கு வெளியே கொண்டு வந்தனர். தண்டவாளத்தில் இருந்து சற்றுத் தள்ளி அவனைப் படுக்க வைத்தனர். இவை அனைத்தும் ஓரிரு நிமிடங்களில் நடந்து முடிந்திருந்தன.

தொலைவில் வந்து கொண்டிருந்த ரயில் அருகில் வந்து விட்டது. “அப்பாடா! நல்ல வேளையா இவனுக்கு ஆபத்து இல்ல. ஆனா இவனால நடக்க முடியாது. நான் போய் பெரியவங்க யாரையாவது கூட்டிட்டு வரேன்” என்று பீட்டர் கிளம்ப,

“ஃபிலிஸ்! நீயும் பீட்டர் கூட போ. நான் இவனுக்குத் துணையா இருக்கேன்” என்று ராபர்ட்டா கூறியதும் ஃபிலிஸும் உடன் கிளம்பினாள். அதற்குள் சிறுவன் மீண்டும் மயங்கி விட்டான். பயந்து போன ராபர்ட்டா இன்னும் கொஞ்சம் பாலை எடுத்து அவன் முகத்தில் தெளித்தாள். சிறுவன் கண் விழித்தான். அவனுக்கு சிறிது பாலைக் கொடுத்துக் குடிக்கச் செய்தாள்.

“உன் பெயர் என்ன தம்பி?” என்று ராபர்ட் கேட்க, “என் பெயர் ஜிம்” என்ற சிறுவன் அவனைப் பற்றிய விபரங்களைக் கூறினான்.

 அதற்குள் ராபர்ட்டும் ஃபிலிஸும் அருகில் வசித்த விவசாயிகளின் வீடுகளுக்குச் சென்று அங்கிருந்து சில விவசாயிகளைக் கூட்டி வந்தனர். அவர்கள் ஒரு நீளமான பலகையைக் கொண்டு வந்தனர். மூன்று பேர் சேர்ந்து ஜிம்மைத் தூக்கி அவனுக்கு அதிக வலி ஏற்படாத வண்ணம் அதில் படுக்க வைத்தனர்.

“இவனோட வீடு எங்கே இருக்கு?” என்று அவர்கள் கேட்க,

“இவங்க தாத்தா பக்கத்து கிராமத்தில் இருக்காராம். இவனுக்கு அம்மா கிடையாது. அப்பாவும் தொலைதூரத்தில் இருக்கிற ஒரு ஊர்ல இருக்கார். நீங்க இவனைக் கொண்டு வந்து எங்க வீட்ல விட முடியுமா? எங்க வீடு அதோ அங்கே இருக்கு!” என்று தங்கள் வீடு இருக்கும் பகுதியைக் காட்டினாள் ராபர்ட்டா.

“நிச்சயமா நம்ம அம்மா இவனை நல்லா பாத்துக்குவாங்கன்னு தோணுது. அந்த ரஷ்ய எழுத்தாளரை எப்படி அன்பா கவனிச்சு, நல்லபடியா வீட்டுக்கு அனுப்பினாங்க.. ஞாபகம் இருக்குல்ல?” என்றான் பீட்டர்.

“ஆமா! அம்மாகிட்ட அனுமதி கேட்காமலே நாம ஜிம்மை கூட்டிட்டுப் போறோம். அவங்க ஏத்துக்குவாங்கன்னு தான் நினைக்கிறேன். அப்புறமா நாம டாக்டரைக் கூப்பிட்டுக் காட்டலாம். எப்பவுமே என்ன செய்யணும்னு நல்லா தெரிஞ்சவங்க நம்ம அம்மா தான்” என்று  மூவரும் தங்களுக்குள் பேசியபடி விவசாயிகளுக்கு வழிகாட்டியபடியே தங்கள் வீட்டிற்குச் சென்றனர்.

“அம்மா! நாங்க உங்களைக் கேட்காமயே ஒரு வேலை பண்ணிட்டோம்.. ஒரு பையனுக்கு அடிபட்டுடுச்சு. அவனை நாங்க காப்பாத்திக் கூட்டிட்டு வந்திருக்கோம். நம்ம வீட்ல அவனைத் தங்க வைக்கலாமா?” என்று அவர்கள் கேட்க,

அவர்களின் அம்மாவுக்கு மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. ஒரு மிகப்பெரிய விஷயத்தைத் தன்னிடம் அனுமதி கேட்காமலேயே செய்திருக்கிறார்கள் என்றால் அவர்களுக்குத் தன் மேல் எவ்வளவு நம்பிக்கை இருக்க வேண்டும்? “கண்டிப்பா என்னால் முடிஞ்சதை நான் செய்றேன்” என்றபடி ஜிம்மை ஒரு அறையைக் காட்டி அதில் படுக்க வைக்கச் செய்தார்.

 விவசாயிகள் விடைபெற்றுச் சென்றவுடன் மருத்துவரை வரவழைத்தார் அம்மா. மருத்துவர் வந்து பார்த்துவிட்டு, “ஜிம்முக்கு லேசான எலும்பு முறிவு தான் ஏற்பட்டிருக்கு..  எளிமையா சரி செஞ்சுடலாம்! ஆனா அவன் ஒரு மாசமாவது ஓய்வில் தான் இருக்கணும்” என்று கூறி விலகியிருந்த எலும்பை நேராக்கிக் கட்டுப் போட்டார்.

அவன் வலியில் துடிப்பதைப் பார்த்து சிறுவர்களும் வேதனை அடைந்தனர். கொஞ்சம் வலி குறைந்ததும் ஜிம்முக்கு உணவும், நீரும் கொடுத்தார். பின் அவனுடைய தாத்தாவின் முகவரியைக் கேட்டு அவருக்குக் கடிதம் எழுதினார் அம்மா.

கடிதம் கிடைத்தவுடனே புறப்பட்டு வந்த ஜிம்மின் தாத்தாவைப் பார்த்த குழந்தைகள், “அட! நீங்களா? நிஜமாகவே நீங்க தான் ஜிம்மோட தாத்தாவா?” என்று வியந்தனர்.

“உங்களுக்கு இவரைத் தெரியுமா?” என்று கேட்டார் அம்மா.

தொடரும்.

Dr. S. அகிலாண்ட பாரதி

குழந்தைகள் மத்தியில் இருப்பது எப்போதும் பிடிக்கும். ‘கதை சொல்லு கதை கேளு’ என்ற பெயரில் குழு ஒன்றை நடத்தி வருகிறேன். நாவல்கள், சிறுகதைகள், மருத்துவக் கட்டுரைகள் சில வருடங்களாக எழுதி வருகிறேன்.