ஆனியின் அன்புசூழ் உலகு-7

ஆனி மரிலா வீட்டுக்கு வந்து, பதினைந்து நாட்கள் ஆகிவிட்டன. அங்கே இருந்த ஒவ்வொரு மரமும், ஒவ்வொரு புதர்ச் செடியும் அவளுக்கு அத்துப்படி ஆகி விட்டன. ஆனி ஆப்பிள் தோட்டத்துக்குக் கீழ்ப் பக்கத்தில்  இருந்து ஒரு பாதை வெளியே போவதைக் கண்டுபிடித்தாள். அந்தச் சந்து வழியே வெளியேறி மேப்பிள் மரம் உட்பட, பல வகை மரங்கள் அடர்ந்து இருந்த பாதையின் கடைசி வரை சென்றாள்.

அங்கே இருந்த ஓடை, அதன் மேல் இருந்த பாலம், புதர்கள், பெரணி செடிகள் ஆகியவற்றைக் கண்டு களித்தாள். அங்கே பூத்துக் கிடந்த பல வகை பூக்களையும் பார்த்து ரசித்தாள். மரக் கிளைகளுக்கு இடையே பின்னப்பட்டு இருந்த சிலந்தி வலைகளின் இழைகள், வெள்ளி போல பிரகாசித்தன.

ஆனி தான் கண்டுபிடித்தவை பற்றி, ஒன்று விடாமல் மாத்யூவிடமும், மரிலாவிடமும் உற்சாகமாகத் தொடர்ந்து சொல்லிக் கொண்டே இருந்தாள். அவள் இடைவிடாமல் பேசியதைக் காதில் வாங்கியும், வாங்காமலும் அவர்கள் கேட்டுக் கொண்டு இருந்தனர். மாத்யூ பதில் ஏதும் சொல்லாமல், புன்னகையுடன் அவள் சொன்னதை ரசித்துக் கேட்டார். தமக்கு ரசித்துக் கேட்க ஆர்வம் இருக்கும் வரை, மரிலா ஆனியைப் பேச அனுமதிப்பார். அதற்கு மேல் “பேசியது போதும்” என்று நிறுத்தச் சொல்லி விடுவார்.   

முன் பின் தெரியாத சிறுவனைத் தத்து எடுப்பது ஆபத்து என்று மரிலாவிடம் எச்சரித்துச் சென்ற திருமதி ரேய்ச்சலுக்குக் கடுமையான காய்ச்சல் வந்துவிட்டது. அதனால் ஆதரவற்றோர் இல்லத்தில் இருந்து மாத்யூ அழைத்து வந்த குழந்தை யார் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ள முடியாமல், அவர் தவியாய்த் தவித்தார். உடல் நலம் சீரானவுடன் “இனி மேல் நீங்கள் வெளியே போகலாம்” என்று மருத்துவர் சொன்ன உடனே, அவர் கிளம்பி மரிலா வீட்டுக்கு வந்தார்.  

ரேய்ச்சல் வந்த போது, ஆனி வெளியே பழத்தோட்ட புல்வெளிகளில் அலைந்து கொண்டு இருந்தாள். ரேய்ச்சல் மரிலாவிடம் தனக்கு வந்த காய்ச்சல் பற்றி விலாவாரியாக விளக்கினார். பிறகு தாம் தெரிந்து கொள்ள விரும்பி, அங்கு வந்ததற்கான கேள்வியைக் கேட்டார்.

“உங்களைப் பற்றியும், மாத்யூ பற்றியும் ஆச்சரியமான விஷயம் கேள்விப்பட்டேன் மரிலா. பையனுக்குப் பதிலாகப் பெண்ணை அனுப்பியது ரொம்ப மோசமான தவறு. அந்தப் பெண்ணைத் திருப்பி அனுப்ப முடிய வில்லையா?”

“அனுப்பி இருக்கலாம் தான். ஆனால் நாங்கள் வேண்டாம் என்று முடிவு பண்ணி விட்டோம். மாத்யூவுக்கு அவளை ரொம்பவும் பிடித்து இருக்கிறது.  எனக்கும் தான். அவள் வந்த பிறகு, இந்த வீடே ரொம்ப மாறி விட்டது.  உண்மையிலேயே அவள் பிரகாசமான குட்டிப் பெண்” என்றார் மரிலா.

ரேய்ச்சல் முகத்தில் தெரிந்த அதிருப்தியைப் பார்த்துவிட்டு, மரிலா வேண்டுமென்றே தாம் சொல்ல நினைத்ததை விட, அதிகமாக ஆனியை பற்றிச் சொன்னார்.

“குழந்தை வளர்ப்பில் எந்த அனுபவமும் இல்லாமல், நீங்களாகவே பெரிய பொறுப்பை எடுத்துக் கொண்டு இருக்கிறீர்கள். அந்தப் பெண்ணைப் பற்றி உங்களுக்கு அதிகம் தெரியாது. அவள் எப்படி வேண்டும் என்றாலும் மாறலாம். ஆனால் நான் உங்களைப் பயமுறுத்த விரும்பவில்லை.”

“நான் ஒரு காரியத்தைச் செய்ய வேண்டும் என்று முடிவு செய்து விட்டால், அவ்வளவு தான். அதற்கு மேல் பயப்பட ஒன்றும் இல்லை. ஆனியைப் பார்க்க நீங்க விரும்புவீர்கள்; இருங்க; அவளைக் கூப்பிடுகிறேன்” என்றார் மரிலா.

பழத்தோட்டத்தில் சுற்றியதால் பிரகாசமான முகத்துடன் ஆனி உள்ளே ஓடி வந்தாள். உள்ளே யாரோ அறிமுகம் இல்லாதவர் உட்கார்ந்து இருந்ததைப் பார்த்தவுடன், குழப்பத்துடன் கதவின் உள் பக்கத்தில் தயங்கி நின்றாள். 

ஆனி அப்போது ஆதரவற்றோர் இல்லத்தில் கொடுத்து இருந்த குட்டையான உடை அணிந்து இருந்தாள். உடைக்குக் கீழே அவளுடைய குச்சியான கால்கள் அளவுக்கு அதிகமாய் நீண்டு இருப்பது போல் தோன்றின. முகத்தில் நிறைய பழுப்புப் புள்ளிகள் இருந்தன. தோட்டத்தில் அலைந்ததில் காற்றில் அவள் முடி கலைந்து இருந்தது. முன்பை விட முடி, அப்போது அதிகச் சிவப்பாய் இருப்பது போல் தெரிந்தது.

ரேய்ச்சல் ஆனியைப் பார்த்தவுடன், “உன் தோற்றத்துக்காக இவர்கள் உன்னைத் தேர்ந்து எடுக்கவில்லை என்பது நிச்சயம்” என்றார். ‘என் மனதில் உள்ளதை மறைக்காமல் தைரியமாகப் பேசக் கூடியவர்களில் நானும் ஒருத்தி!’ என்று, அவர் எப்போதும் தம்மைப் பற்றிப் பெருமையாகச் சொல்லிக் கொள்பவர்.

“ரொம்ப ஒல்லி. பார்க்கவும் அசிங்கமாக இருக்கிறாள் மரிலா. முகத்தில் ஏகப்பட்ட புள்ளி. முடி கேரட் மாதிரி” என்று சொன்ன ரேய்ச்சல், “இங்கே வா பாப்பா!” என்று ஆனியை அருகில் கூப்பிட்டார்.

அவர் சொன்னதைக் கேட்ட ஆனியின் முகம் கோபத்தில் சிவந்தது. உதடுகள் துடித்தன. தலை முதல் கால் வரை உடம்பு நடுங்கியது.

“நான் உங்களை வெறுக்கிறேன்” என்ற ஆனி, காலை வேகமாகத் தரையில் ஓங்கி உதைத்தாள்.

“நான் உங்களை வெறுக்கிறேன்; வெறுக்கிறேன்; வெறுக்கிறேன். நான் ஒல்லியாக இருக்கிறேன்; அசிங்கமாக இருக்கிறேன்; முகத்தில் புள்ளி இருக்கிறது; முடி சிவப்பாக இருக்கிறது என்று சொல்ல, உங்களுக்கு எவ்வளவு தைரியம்? நீங்கள் பண்பாடு இல்லாமல், மற்றவர்கள் மனதைப் புண்படுத்துக்கிற பெண்மணி” என்றாள் ஆனி.

திகைப்பும், அதிர்ச்சியும் அடைந்த மரிலா, “ஆனி!” என்று கத்தினார்.  

ஆனால் ஆனி ரேய்ச்சலை நேருக்கு நேர் பார்த்து, “என்னைப் பார்த்து இப்படிச் சொல்ல எவ்வளவு தைரியம் உங்களுக்கு? நீங்கள் குண்டு; விகாரம்; துளிக்கூட கற்பனை வளம் இல்லாதவர். நான் இப்படிச் சொல்வதால் உங்கள் மனம் புண்படையும் என்பதைப் பற்றி எனக்குக் கவலையில்லை. இந்த வார்த்தைகள் உங்களைப் புண்படுத்தும் என்று எனக்குத் தெரியும். திருமதி தாமஸின் கணவர் குடித்துவிட்டுப் போதை மயக்கத்தில் என்னைப் புண்படுத்தியதை விட, அதிகமாக நீங்கள் என்னைப் புண்படுத்திவிட்டீரகள்.  உங்களை நான் என்றுமே மன்னிக்க மாட்டேன்” என்றாள். சொல்லி விட்டுக் கால்களை வேகமாகத் தரையில் ஓங்கி உதைத்தாள்.

அதிர்ச்சியில் மிரண்டு போன ரேய்ச்சல், “இப்படி ஒரு கோபத்தை யாராவது எப்பவாவது பார்த்து இருப்பார்களா?” என்றார்.

மரிலா கஷ்டப்பட்டு பேச்சை வரவழைத்துக் கொண்டு, “ஆனி! உன் அறைக்குப் போ; நான் வருகிற வரைக்கும், அங்கேயே இரு” என்றார்

ஆனி அழுது கொண்டே ஹால் கதவை வேகமாக அறைந்து சாத்திவிட்டு மாடிப் படிகளில் ஏறி ஓடினாள்.

“நானாக இருந்திருந்தால் உண்மையிலேயே இவளை வளர்த்து எடுக்க ரொம்பவே கஷ்டப்பட்டு இருப்பேன் மரிலா” என்றார் ரேய்ச்சல்.

“நீங்கள் அவள் தோற்றத்தைப் பற்றிச் சொல்லி இருக்கக் கூடாது ரேய்ச்சல்” என்றார் மரிலா

“நாம் இப்போது பார்த்த பயங்கரமான கோபத்தை நியாயப்படுத்துகிறீர்களா மரிலா?” என்றார் ரேய்ச்சல், கோபத்துடன்

“இல்லை. நான் அவள் தப்பை நியாயப்படுத்த முயற்சி செய்யவில்லை. அவள் ரொம்ப முரடாகத் தான் இருக்கிறாள். எது சரி என்று அவளுக்கு  இதுவரை எதுவும் சொல்லித் தரப்படவில்லை. ஆனால் நீங்கள் அவளிடம் ரொம்பக் கடுமையாக நடந்து கொண்டீர்கள் ரேய்ச்சல்.”

மரிலாவால் கடைசி வாக்கியத்தைச் சொல்லாமல் இருக்க முடியவில்லை. ரேய்ச்சல் தம் சுயமரியாதை பாதிக்கப்பட்டது போல் உணர்ந்து, கோபமாக எழுந்தார். 

“அனாதைகளின் மனம் புண்படாதபடி, நான் இனி மேல் ரொம்பக் கவனமாகப் பேச வேண்டும். கவலைப்படாதீர்கள். நான் உங்கள் மேல் கோபப்படவில்லை. பரிதாபம் தான் படுகிறேன். என் யோசனையைக் கேட்பதாக இருந்தால் ஒன்று சொல்கிறேன். பெர்ச் (birch)மரக் குச்சியால் பேசுவது தான், இந்த மாதிரி குழந்தைகளிடம் பேசுவதற்கு ரொம்ப நல்ல வழி. நீங்கள் எப்போதும் போல எங்கள் வீட்டுக்கு வரலாம். ஆனால் நான் இனிமேல் இங்கே வருவேன் என்று எதிர்பார்க்காதீர்கள். அந்த அளவுக்கு நான் அவமானப்பட்டு விட்டேன். எனக்கு இந்த அனுபவம் புதிது” சொல்லி விட்டு வெளியே சென்றார் ரேய்ச்சல்.

அவர் போன பிறகு, ஆனிக்கு என்ன மாதிரியான தண்டனை கொடுக்கலாம் என்று மரிலா யோசித்தார். ரேய்ச்சல் சொன்னது போல், ஆனியைப் பெர்ச் மரக்குச்சியால் அடிக்க அவர் விரும்பவில்லை. அவள் செய்த குற்றத்துக்கு அடிக்குப் பதிலாக, வேறு ஏதாவது தண்டனை கொடுக்க வேண்டும் என்று மரிலா நினைத்தார்.

மரிலா மாடி ஏறி ஆனி அறைக்குச் சென்றார். அப்போது, அவள் படுக்கையில் குப்புறப் படுத்தபடி, அழுது கொண்டு இருந்தாள்.

“ஆனி” என்று கூப்பிட்டார் மரிலா.

பதில் இல்லை.

மீண்டும் “ஆனி” என்று, சற்றுக் கடுமையான குரலில் கூப்பிட்டார் மரிலா.

ஆனி எழுந்து ஒரு நாற்காலியில் உட்கார்ந்தாள். அழுது அழுது அவள் முகம் வீங்கிப் போய் இருந்தது. கண்கள் கீழே தரையில் பதிந்து இருந்தன.

“இது தான் நீ நல்லபடியாக நடந்து கொள்கிற லட்சணமா? இது உனக்கே வெட்கமாக இல்லை?” மரிலா கேட்டார்.

“நான் அசிங்கமாக இருக்கிறேன்; முடி சிவப்பாக இருக்கிறது என்று சொல்ல, அவருக்கு எந்த உரிமையும் இல்லை.” ஆனி சொன்னாள்.

“பயங்கரமாகக் கோபப்பட்டு, இப்படிப் பேச உனக்கும் எந்த உரிமையும் இல்லை. இன்று உன்னால் எனக்கு ரொம்ப அவமானம் ஏற்பட்டுவிட்டது. திருமதி லிண்டேவிடம் நீ நல்ல விதமாக நடந்து கொள்வாய் என்று எதிர்பார்த்தேன். ஆனால் நீ எனக்கு அவமானத்தைத் தேடி தந்து விட்டாய். உன் முடி சிவப்பாக இருக்கிறது; நீ அழகாக இல்லை என்று லிண்டே சொன்ன போது, நீ ஏன் இப்படிக் கோபப்பட வேண்டும் என்று எனக்குப் புரியவில்லை. நீயே அடிக்கடி இப்படி உன்னைப் பற்றிச் சொல்லிக் கொண்டு தானே இருந்தாய்?”

“நானே என்னைப் பற்றிச் சொல்வதற்கும், அடுத்தவர் சொல்வதைக் கேட்பதற்கும் வித்தியாசம் இருக்கிறது. அவர் அப்படிச் சொன்ன போது என்னால் கோபத்தைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை.”    

“அவருக்கு முன்னால் இன்று ரொம்ப மோசமாக நடந்து கொண்டாய்.   எல்லா இடத்துக்கும் போய், உன்னைப் பற்றிச் சொல்வதற்கு, அவருக்கு இப்போது நல்ல கதை கிடைத்து விட்டது. இப்படி அளவுக்கு அதிகமாகக் கோபப்பட்டு, நிதானம் இழப்பது தப்பு ஆனி” என்றார் மரிலா.

“நீங்க ஒல்லியாக அசிங்கமாக இருக்கிறீர்கள் என்று யாராவது உங்கள் முகத்துக்கு நேராகச் சொன்னால், உங்களுக்கு எப்படி இருக்கும் என்று கற்பனை செய்து பாருங்கள்” என்றாள் ஆனி அழுது கொண்டே.

ஆனி சொன்னதைக் கேட்டவுடன் மரிலாவுக்கு, அவர் சிறுமியாக இருந்த போது, நடந்த நிகழ்வு நினைவுக்கு வந்தது “இவள் ரொம்ப கருப்பாக அசிங்கமாக இருக்கிறாள்” என்று தம் அத்தை சொன்ன வார்த்தை பல ஆண்டுகள் ஒரு முள்ளாகத் தம்மைக் குத்திக் கொண்டு இருந்ததை அவர் நினைத்துப் பார்த்தார்.   

“திருமதி லிண்டே செய்தது சரி என்று, நான் சொல்லவில்லை ஆனி. அவர் எதையும் வெளிப்படையாகப் பேசக் கூடியவர். ஆனால் நீ அப்படி முறை தவறி நடந்ததை மன்னிக்க முடியாது. அவர் வெளியாள்; வயதானவர்; என் விருந்தினர். நீ அவரிடம் ஏன் மரியாதையாக நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்று சொல்வதற்கு, இந்த மூன்று காரணங்கள் போதும். ஆனால் நீ ரொம்ப மூர்க்கத்தனமாக நடந்து கொண்டாய். அதனால் நீ அவரிடம்  போய், உன் முன்கோபத்துக்கு மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும். உன்னை மன்னிக்கச் சொல்லிக் கேட்க வேண்டும்” என்றார் மரிலா.

“என்னால் என்றும் அதைச் செய்ய முடியாது” தீர்மானமாகச் சொன்னாள் ஆனி. 

“நீங்க விரும்புகிற மாதிரி எனக்கு என்ன தண்டனை வேண்டும் என்றாலும் கொடுங்கள் மரிலா. பாம்பும், தேரையும் உள்ள ஈரமான இருட்டு அறையில் என்னைப் போட்டுப் பூட்டி வையுங்கள்; ரொட்டியும், தண்ணீரும் மட்டும் கொடுங்கள். நான் எந்தப் புகாரும் செய்ய மாட்டேன். ஆனால் திருமதி லிண்டேவிடம் என்னை மன்னிக்கச் சொல்லிக் கேட்க, என்னால் முடியவே முடியாது.”

“ஈரமான இருட்டு அறையில் போட்டுப் பூட்டி வைக்கிற பழக்கம் எங்களுக்குக் கிடையாது. திருமதி லிண்டேவிடம் மன்னிப்பு கேட்கிறேன் என்று நீ சொல்கிற வரைக்கும், உன் அறையிலேயே இரு” என்றார் மரிலா.

“சரி. நான் இங்கேயே இருக்கிறேன். நான் செய்தது தப்பு என்று சொல்லி அவரிடம் மன்னிப்பு கேட்க என்னால் முடியாது. நான் சொன்னதை நினைத்து எனக்குத் திருப்தியாக இருக்கிறது. வருத்தமே இல்லாமல், எப்படி நான் வருத்தம் தெரிவிக்க முடியும்?”

“ராத்திரி முழுக்க நன்றாக யோசித்து, நாளை காலையில் நல்ல முடிவுக்கு வா. நாங்கள் இங்கே உன்னை வைத்துக் கொள்வதாய் இருந்தால், நல்ல பெண்ணாக நடந்து கொள்கிறேன் என்று சொன்னாய். ஆனால் இன்று மாலை நீ சொன்னது போல நடந்து கொள்ளவில்லை” என்று சொல்லிவிட்டு, அறையை விட்டு வெளியே சென்றார் மரிலா.

(Anne of Green Gables – Novel by Lucy Maud Montgomery)

ஞா. கலையரசி

பெயர் ஞா.கலையரசி. ஸ்டேட் பாங்க் ஆப் இந்தியாவில் வேலை செய்து ஓய்வு. புதுவையில் வாசம். ஊஞ்சல் unjal.blogspot.com என் வலைப்பூ. புதிய வேர்கள் எனும் சிறுகதைத் தொகுப்பு வெளியிட்டுள்ளேன்.